GİRİT'E AİT HİKÂYELER KÖY MAHALLE VE ÇİFTLİK ADLARI

Byron Ayanoğlu'nun  eğlenceli kitabı İstiridye üstü Girit'ten insanların niye Girit'i seçmesi gerektiğini anlatan  kısa bir paragraf

"-Sen neden Girit'i seçtin? diye sözünü kestim.

"Neden mi Girit'i seçtim? sorduğum soru onu hayrete düşürmüştü.

"Girit dünyanın deprem merkezidir de ondan....hayatın başladığı ve bittiği yerdir. Girit'in hiçbir zaman boğun eğmemiş olduğunun  farkında mısın? Doğu Akdeniz'e yelken açan herkes, hırlısı hırsızı Girit'i zaptetmeye kalkışmış ama içlerinden hiçbiri başaramamıştır bu işi...yok efendim! Girit ölümsüzdür, tanrısaldır.Gördüğüm en güzel yerdir ve ben güzel denen yerlerin hepsini görmüş biriyim. İçimizdeki en başarılı insanların doğduğu yer de Girit'tir. Minotauros  ve Zeus'ta burada doğmuştu. Aynı şekilde yazar Kazancakis. Modern Yunanistan'ın kurucusu Venizelos...hey El Greco, ressam.O da Giritliydi..Tral la la....bende Giritliyim!

Sen mi? Hadi be,Theo! Bugüne kadar neler oldun bi hatırlasana..Kanadalı oldun, Güney Afrikalı oldun, İngiliz, Amerikalı, Atinalı oldun"

"Evet ama sonuçta aslında Giritli olduğum anlaşıldı, ben bunu Vancouver'de giydiğim takımla kanıtladım. Hatırlıyor musun siyah takımları mı?

"Nasıl unutabilirim ki?

"Evet o takım benim köyümün, Anogia'nın geleneksel kıyafetidir. Psiloritis'in eteklerindeki son köy.Bizim insanlarımız dayanıklıdır sende göreceksin zaten....Girit'e gidiyorsun değil mi?"

"Niyet o"

"Evet bu ülkede umudunu kaybetmemelisin, aynı zamanda inanç sahibi de olmalısın. İkisi de hâlâ bedava....Aslında Girit'in en güzel yanı yemekleri.Girit'in yemekleri öylesine muhteşem ki insanlar yemek yemeye devam etmek için ölmeyi reddediyorlar......

Kendime bir emekli olarak yaşayacağım yeri bulmaya geldim, Girit'e...

"EMEKLİ OLMAK MI?" Theo'nun ağzından tükürür gibi çıkmıştı sözcükler..."DELİRDİN Mİ SEN?"

-Girit'te benim halkım emekli olmayı ancak yüz yaşına gelince düşünmeye başlar......"

Daha yapacak çok işimiz var.

Selam 

 Baştan sizi ikaz etmek isterim, çok uzun bir yazıyı okumaya başlıyorsunuz. Girit ile ilgili birçok konuyu anlatmaya çalıştım, alıntılar yaptım. Ama hâlâ anlatacak o kadar çok şey var ki......Araştırırken o kadar çok şey öğrendim ki....Belki ileride tekrar yazarım. Girit en çok görmek istediğim adalardan biri... Türkiye'ye biraz uzak olduğu için  ulaşım biraz sıkıntılı....Türkiye'den Atina'ya, Atina'dan Girit'e gidiyorsunuz.Ya da  bir havayolu şirketi ile anlaşıp, bir uçak dolusu Girit yolcusu ayarlayıp gidebilirsiniz. 

Girit;  "Hanya'yı Konya'yı görmek" deyiminin ortaya  çıktığı yer.... 

Hanya, Girit’in önemli şehirlerinden biri.... adadaki Türk unsura yardımcı olmak için açılan Hanya Mevlevihanesi, diğer Mevlevihaneler gibi Konya’ya bağlı idi. Hem Konya, hem de Hanya Mevlevihanelerini görme fırsatı yakalayan Mevlevi dervişlerinin, yakaladıkları şansı ifade etmek açısından söylediklerini tahmin ettiğimiz bu deyim, bugün tamamen  farklı bir anlama sahip olmuştur.*

*Nazım İşler'in Girit göçmenleri Türk halk kültürü üzerine bir araştırma /2007- Yüksek Lisans tezinden alıntı yapılmıştır.

Osmanlı zamanında  Girit'te ki Hırıstiyan ve Müslüman toplum arasında dinsel farklılıklar dışında, yaşam tarzında belirgin bir fark yoktu. Dilleri, gelenek ve görenekleri, mutfak alışkanlıkları, giyim kuşamları, hatta yürüyüş tarzları ve davranışları büyük oranda aynıydı. Sadece kıyafetler açısından farklılıkta Müslümanlar, başlık olarak  genellikle fes giyer, bazı hallerde başlarına beyaz mendil bağlarlardı. Hırıstiyanlar ise başlık olarak ya küçük siyah kep giymekte veya oyalı siyah mendil bağlamaktaydı. Adaya dışarıdan gelen yabancıların, bu küçük ayrıntıyı fark etmeleri mümkün değildi*

 *Ali Ekrem Erkal, Geleneksel Türk kültürü

İstatistikler; 1894-1895 yıllarında Girit'te 7.250.000 kıyye süt, 175.000 kıyye tereyağı, 75.200 kıyye peynir üretidiğini ortaya koyuyor ki; bu rakamlar adada hayli yüksek bir üretimin gerçekleştiğinin kanıtıdır. Toplam 36 idari bölge içinde Girit süt üretiminde 31. sırada olmasına karşın, tereyağ üretiminde sonuncu, peynir üretiminde 13.sıradadır. Göçmenlerin aktarımlarından da anlaşılacağı üzere, Girit bir peynir üretim merkezidir. Tereyağ üretimindeki sonunculuk ise; Girit mutfağının zeytinyağına dayanmasıyla açıklanabilir.

Tuncay Ercan Sepetçioğlu- Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Ana Bilim Dalı 2007/ Yüksek lisans tezi- Cumhuriyetin ilk yıllarında Girit'ten Söke'ye mübadele öyküleri 

Bruce Clark'ın İki Kere Yabancı adlı mübadele kitabında  Giritlilerin kullandığı dil olan Giritliceyi yani Kritica'yı şöyle anlatıyor:

"Fiyakalı, konuşkan, ufak tefek seksenlik Ali Onay, 2004 başlarında Cunda Giritlileri arasında yaşayan yaşlı ve saygın bir beyefendidir. Babası Resmo limanının zengin tüccarlarındandı. Ailesi ana dili Rumca olan sadık, seçkin Osmanlı nüfusunun mensubudur. Bu durumu kendi mantığı ile şöyle izah eder: Ana dili Yunanca değildir, Kritika'dır. (Giritli ağzı) gerek kendisinin, gerekse Giritli topluluğunun geliştirdikleri tarih versiyonuna göre, 1669 yılında Girit'in Osmanlılar tarafından fethi bir kurtuluştu. Çünkü Osmanlı, hem Müslümanlara, hem de Hırıstiyanlara bir önceki Venedik idaresine göre çok daha merhametli bir rejim getirmişti.

Kritika meselesine gelince;  Osmanlı döneminin daha başlarından itibaren pratik nedenlerle kullanılmaya başlanmıştı. Girit, Osmanlı müslümanlarının -ki bunlar Arap, Slav, Arnavut ya da Türk olabilirdi- idaresi altında bir ada olup, bu Osmanlılar sıklıkla Yunanlı Hırıstiyan kadınlarla evleniyorlardı. Kritika'da böylece faydalı bir uluslararası dil olup çıkmıştı. Onlar Kritika konuşan Osmanlılardı"

"Kaçak da olsa, mübadil de olsa Girit’ten gelenler daha kültürlüydü. Avrupa kültürü vardı. Görgü yapısı farklıydı. Mesela, kadının toplumdaki yeri bizde daha fazlaydı Kendimize “Kritikos” deriz. Şalvarı burada gördüler. Kara çarşaf hiç giymediler. Eski Giritlilerin kırmızı peştamalları vardı; bir kısmı bunu bellerine de bağlardı. Giritlilerde siyah renge olan bir merak vardır; erkeklerde de kadınlarda da......

Eşim siyah giydiğinde ona (Yunan karısı gibi yine siyah giymişsin) diye takılırım. Giritliler yerlilere nazaran daha modern giyiniyorlardı. Elbiselerinden dolayı hemen ayrılıyorlardı. Yerliler, yörük gibi giyiniyorlardı. Girit’te çekilen resimlerden anlaşılacağı üzere, kalpak giyer, bıyıklı olmak şartıyla kravat takarlardı. Kadınların Girit’te başları açıktı. Dışarı çıkarken başlarına normal bir şal alırlardı. Önlerinde önlük vardı. Giritlilerin giyimi yerli halkın tepkisini çekmişti. Giritlilerde fiyaka, afi, çalım vardı. Gösterişli yürüyüş, hovardalık, çapkınlık, güzel giysiler, boyalı simsiyah kıvrık bıyıklar, pırıl pırıl çizmeler… Girit’ten gelenler hâlâ başı açık gezerler. Ama buralarda bu yok. Kız alıp verme önceden çok katıydı; şimdi öyle değil. Ama oğlum bekar olsa, Giritli kız alsa sevinirim. Anlaşma, kültür, ruh yapısı işte......"

Bilal Türkoğlu röportajı- Tuncay Ercan Sepetçioğlu- Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Ana Bilim Dalı 2007/ Yüksek lisans tezi- Cumhuriyetin ilk yıllarında Girit'ten Söke'ye mübadele öyküleri  

Özlem, doğal bir insani duygudur. Fakat resmi belge niteliğinde olmadığı ve tarihsel akışta önem arz etmediği için Tarih çalışmaları içinde yer almaz. Bu duygu, mübadillerin yeni çevrelerine uyum sürecinde etkili olmuş, onların sosyal, kültürel ve ekonomik katkı ve üretimlerinde önemli rol oynamıştır. Bu sebeple, göçmenler üzerine bir sözlü tarih çalışmasının içeriğinde “özlem” olgusunun varolması gerekliliğine inanıyoruz.

 Gerek Yunanistan’da, gerekse Türkiye’de, muhacirlerin doğdukları topraklara dair özlemlerini anlatan onlarca kaynak vardır. Özlem duygusuna dair aktarımlardaki ortak nokta, göçmenlerin yeni yerleşim yerlerini seçerken dahi eski vatanlarını anımsatıcı yerleri yurt edinmeleri, geri dönme isteği, eski memleketin daha huzurlu, eski toprakların daha verimli, eski insanların daha iyi olduklarıdır. Ayrılırken yanlarına aldıkları, sembolik değerleri çok yüksek olan küçük nesnelerle, bu özlemlerini gidermeye çalışırlar: 

-Annemin Girit’ten gelirken sandığında Girit sabunu vardı. Ömrü müddetince o Girit sabununu korudu. Öldükten sonra o sabunla yıkandı.

 Göçmenlerin uyum ve üretime geçiş aşamalarında, geri dönme umutlarından önceki bölümlerde bahsedilmişti. Bu geri dönme umudu körelip, yeni vatanı “sahiplenme” safhasında bile özlem asla dinmemiştir. Fakat yaşanan acılar ve göç esnasında çekilen çile, geri dönüş isteğinde azalmalara da sebebiyet vermişti.

(Nasibimiz böyleydi) derdi annem. İlkin olmadılar, ama sonra sonra memnun oldular. Buram buram memleket hasreti, her zaman geri dönme isteği vardı. (Şimdi kargaşalık var; düzelecek, geri döneceğiz) derlerdi. Buradan kaçan Rumlarda da aynı… Hâlbuki yok ama öyle benimsemişler. Gelince hep toprakları yaladılar, ceviz getirdiler buradan. (On altı, on sekiz yıl bu memlekette büyüdüm; bugün olsa gelirim) diyorlar. Tabii toprak, toprak… Doğum yeri… İnsan yetmiş seksen sene geçirmiş memlekette, özlemez mi orasını? 

 Geri dönme hayalleri hepsinin vardı. (Biz gideceğiz köyümüze) derlerdi. Bazıları, Yunanistan’dan getirdikleri paraları sandıklarda sakladılar; oraya dönünce kullanmak için. Ama paralar tedavülden kalktı, battal oldu. Bazıları (Köye gideceğiz) dediklerinde babam, (Ben köye gitmem; bu tarafa kaçarım) derdi. Nedenini sorduklarında ise, (Orası harp sahası, burada ebediyen kalırsın) derdi. Millet gitmek isterdi; orada malları var elbette. Ama benim babamın malı yoktu ki..... Orada koşu atları olan kişi, burada bir araba samana muhtaç oldu. O kişi elbette geri dönmek isterdi. Babam gibi olanlar istemezdi. Pek fazla memleketi özlemiyorum; annem de özlemezdi. Ne de olsa korkuyor insan. Mübadillerde sıkça rastlanan bir durum vardır ki, o da eski vatana dair her şeyin daha güzel olduğudur : Babam ölünceye kadar (Girit’in üzümü, zeytini başkaydı) dedi. Bizim evde Girit’ten gelen 10 kg. zeytinyağı saklıdır; sırf Girit’ten geldiği için. Girit’ten gelen kuru üzüm de saklı durur. Hâlbuki Türkiye’deki daha güzel... Girit’in adı her zaman Güzel Girit’ti (Omorfi Kiriti). ‘Kız gibi Girit’ anlamında ‘İ Kriti’ derlerdi. Ballandırarak anlatırlardı. Bir abartma vardı. Mesela, oranın zeytini her zaman buradakinden iyiydi; balı, pekmezi, şurubu… Girit’i kaybedilmiş,  koparılmış ve bir yerlerde kalmış bir uzuv gibi anlatırlardı. Anlatılacak gibi değil. Ancak, birebir konuşurken özlemlerini anlardınız. Girit’ten bahsederlerken şaşırıp Giritlice devam ederlerdi.

Zeki Adalı röportajı-Tuncay Ercan Sepetçioğlu- Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Ana Bilim Dalı 2007/ Yüksek lisans tezi- Cumhuriyetin ilk yıllarında Girit'ten Söke'ye mübadele öyküleri 

Mübadillerin eski memleketlerine duydukları özlem, göçün üzerinden hayli vakit geçmesine karşın, onları eski topraklarına götürmekteki en başlı sebep olmuştur. Günümüzde gerçekleşen Türk-Yunan dostluk örgütleri, mübadil dernekleri bunların bir sonucudur. Özlem, göçmenlerin kimlik inşasında da etkili olmuş, atalarının eski memleketlerine gittikçe, “göçmenlik aidiyeti” hissi yerleşmiştir. Eski memlekete yıllar sonra geri dönmek, en azından ziyarette bulunmak, tüm göçmenlerin ortak arzusudur. Mübadiller de Yunanistan ve Türkiye arasında politik kriz olmadığı devirlerde serbest biçimde eski şehirlerine, kasabalarına, köylerine turistik amaçlı gezi düzenleyebiliyorlar. Aile içi anlatımlardan etkilenen ikinci ve üçüncü kuşak göçmenler de ata memleketlerini gezerken büyük heyecan duyuyorlar. Bugün, turizm geliri olmayan, Anadolu’nun en ücra köşesinde bile Yunanistan, ABD gibi  ülkelerin uyruğunda insanlar görmek bu yüzden olasıdır. 

"Hatıraları yaşamak, doğduğum toprakları tekrar görmek için on beş yıl önce bir kez gittik. Her şeyimizi bulabileceğimizden emindik. Ablam on dört yaşında ayrılmıştı; Girit’in her yanını biliyordu. Gidince evimizi, dükkânımızı bulduk. Çok samimi karşıladılar, çok duygulandık. Yıllarca birlikte yaşamış gibi sarıldık. Onlar da biz de ağladık. Girit’e gitmek içlerinde uhde idi. Babam (biz gidemedik, siz gidin) derdi. Biz gittik. Babamın köyünü, evini bulduk. Anlatınca dünyalar onun oldu. Annem, evini anlattığımda günlerce unutamadı, günlerce sevinçten ağladı. Sevinç gözyaşları döktü. (Allah bana da gösterse o günleri) dedi. (Ah, ayaklarım biraz sağlam olsa, beni de götür oğlum diyeceğim ama ayaklar sağlam değil) dedi; isyan etti. Babam Girit doğumlu olduğundan hak vermediler. Orada doğana hiçbir Rum konsolosluğu vize vermiyordu. Bana da Rum Konsolosluğu’nda (Ne amaçla gidiyorsun?) diye sordular. Korkuları, orada doğanlar bir şey sakladılarsa alıp getirmesin. Zihniyet işte… Gaziemir’e (Rumlar) daha evvel gelirlerdi. Buranın kendine göre bir güzelliği vardı. Şimdi hâlâ (gel) desen, bırakıp gelecek. Ölene kadar Girit türküleri dillerinden düşmedi. Bizim evimizden Girit sözü hiç eksik olmazdı. Biz oraya gittiğimizde, anlatılanlardan, çok yeri ezbere biliyoruz diye gittik. Evlerinin önündeki çiçeklere kadar anlatıyorlardı. Beyaz kireç badanalı sokaklar, duvarların üstündeki çiçekler… Hepsini de gördük. Ben, rüya mı anlatıyorlar diye düşündüklerimin hakikatini gördüm. Memleket özlemi çoktu; kor ateş içinde kalır ya, sönmez; sönmedi. Biz orda doğup büyümedik. On kez gittim, ömrüm vefa eder de ekonomik durumum yerinde olursa on kez daha giderim. Çocuklarımı da götürürüm. 2000 yılında ben gittim Girit’e, buldum Fortessa’yı. İsmini değiştirmemişler. Fakat köy, Iraklion’un bir mahallesi olmuş. Knassos harabelerinin hemen karşısındaki yoldan 600 metre yukarıda. Köye, Alaçatı ve Karaburun’dan gidenleri yerleştirmişler. Yetmiş yaşlarında birine rastladım. Oturuyordu dükkânının önünde. O da İzmir Alaçatı’dan oraya gidenlerdenmiş; Girit’te doğmuş. Giritlice konuştuk onunla. Dedi ki;

-Otuz sene evvel gelseydin senin bütün sülaleni bilenler olurdu"

Zeki Adalı-Bilal Türkoğlu-Hasan Seyran röportajları Tuncay Ercan Sepetçioğlu- Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Ana Bilim Dalı 2007/ Yüksek lisans tezi- Cumhuriyetin ilk yıllarında Girit'ten Söke'ye mübadele öyküleri 

Göç en çok aşıkları etkiledi aslında..... yazımı Miti ile Hurşit'in aşk hikayesini yazarak bitirmek istiyorum.

 "Mübadele yılları çok zordu onlar için. Bir yanda aileniz, tüm akrabalarınız, diğer yanda sevdiğiniz… 16 yaşındaki güzel Rum kızı Miti ile gözleri çakmak çakmak Türk delikanlısı Hurşit birbirine sevdalanmıştı. Niğde’de Sulucaova’da yaşıyorlardı, 1923 yılıydı. Bir yanda annesi, babası, kardeşleri vardı, diğer yanda sevdiği Hurşit. Miti’nin ailesi Yunanistan’a gitmeye hazırlandı. Eşyalar toplanıp arabaya yüklendiğinde Miti çoktan kararını vermişti. Miti, Sulucaova’da kaldı, Hurşit’le evlendi. Din değiştirip Müslüman oldu, Miti ismi oldu Nimet.... Üç oğlan, üç kızları oldu. Kocası Hurşit, kızlarını başka köylere vermek istemedi. ‘Sen gariplik çektin, ana baba garipliği çektin, bir de evlat hasretliği çekme’dedi. Çok tatlı bir hayat yaşadılar. Geçen uzun yıllar içinde akrabaları Miti’yi görmeye Sulucaova’ya gittiler. Ama o, parasızlıktan ve diğer imkânsızlıklar yüzünden hiç gidemedi. Kırık dökük, acılı birkaç mektupla yıllar geçti. Miti ailesinden kimseyi göremeden öldü. Miti ile Hurşit Sulucaova’da mutlulukla yaşadılar. Bütün köy onlardan sevgiyle bahsetti. Miti’nin serüveni, bir kopuşa karşı direnen bir insanın öyküsüydü. Mübadelenin ayıramadığı sevgilileri ölüm bile ayıramadı. Şimdi yan yana  Niğde Sulucaova'da birlikte yatıyorlar. 

 Bu hikâye “Doğduğum Topraklar - ‘Mübadele’, Bölüm 1, TRT, 2004” programından alınmıştır. 

Tuncay Ercan Sepetçioğlu- Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Ana Bilim Dalı 2007/ Yüksek lisans tezi- Cumhuriyetin ilk yıllarında Girit'ten Söke'ye mübadele öyküleri 

Aşağıda Girit'ten gelen ailelerin yerleştirildiği yerler bulunmakta...Listelerin tamamı Devlet Arşivleri kayıtlarından oluşturulmuştur. Giritten gelen ailelerin meslekleri

Gemi kaptanı, işportacı, kahveci,rençber,sabuncu,kayıkçı,toprakçı,eczacı,poğacacı,nalbant,sigaracı,kuyumcu, saatçi,balıkçı,fırıncı,makinist,arabacı,dülger,şekerci,gemi işçisi, derici,çizmeci,seracı,kunduracı,bıçakcı,mobilyacı,kırık-çıkıkçı, bezzaz,sinemacı,semerci,madrabaz,terzi

Libya da ve İskenderiye de ikâmet edenler var.

Mesleği sabuınculuk olan birçok aile mevcut

Balıkesir-Ayvalık-Alibeyköyü-Peliköyü

Gonutaki (Bornova)

İzmir-Karşıyaka-Soğukkuyu mah-Karataş-Alsancak-Aşıklar köyü- Göztepe- Narlıdere-Bornova-Pınarbaşı-Kasımpaşa-Basmane-Eşrefpaşa-Karşıyaka-Buca-Urla

Ankara-Adana-Antalya-Edirne-İçel-Balıkesir-Samsun-Manisa-Turgutlu, Erdek,Kasaba,Horos,Edremit

İstanbul-Pendik-Büyükada-Beyoğlu-Beşiktaş-Laleli-Kumkapı-Beyazıt-Cihangir-Nuru Osmaniye

Manisa-Soma, Turgutlu, Pomaçaki köyü, Horosköy, Muradiye, Karaali, Recai mah., Alaybey

Kastamonu-Araç, Trabzon, Maraş, Aydın-Germencik-Umurlu

Gaziantep, Hatay- Dörtyol, Kütahya- Kurşunlu camii,Çanakkale-Ayvacık, Kocaeli-Darıca

Aşağıdaki tabloda Girit'ten bulunan kazalar, köyler, mahalleler, çiftlikler yer alıyor. 

Girit'te ki köyler içerisinde en önemlisi Voni Dedeler köyü olarak da geçer. Girit'te ilk Bektaşiliğin kurulduğu 1647 yılında Horosani Derviş Ali Dede tarafından kurulan ilk Bektaşi köyüdür ve günümüzde de hâlâ Alaçatlılar derneği olarak hizmet vermektedir. Ayrıca Girit tarihinde önemli rol oynayan köylerden biri de Arhanes'di.

Sevgili Zafer Begakis'e teşekkürlerimle

                                                                      Sevgilerimle

GİRİT KÖYLERİ					KAZALARI
Pabuçcu	Ezele		İşbil		Amarya	Ayvasil
Arfos	Paço		Draço		Kıdonya	Hanya
Alifa	Palolotra		Ayataryaza		Resmo	Milos
Matoşa	Mastaba		Pervolya		Pirasa	Açyopolo
Pervolpa	Doyana		Kiryaki		Seline (Kadano)
Ballimo	Soytores		Aya-Anderya		ÇİFTLİK
Marola	Prolya		Galo		Kırmızı Çiftlik
Aziziye	Kaserhorya		Yalı
Mısırya	Erfos		Ayaforya		MAHALLE
Varsamona	Hortaca		Armenos		Gazi Hüseyin paşa
Aya	Paletano		Amenato		Kumkapı
Plankanya	Ayvasil		Milopoto		Ortakapı
Ayaandirya	Kalides		Amnatu		Ağa Cami
Murüne	Saytora		Perine		Hanya Hünkar
Giryana	Milopotamu		Volyones		Hanya Kastel
Kaziyana	Morniyes		Kayziyana
Marolak	Katovarsamonero		Kalisizi		KÖYLER
Kara	Ayandre		Dabakarya		Ayalaki
Vartamonara	Acıpazes		Anbilaki		Moryines
Ayandire	Forforyano		Marola		Koru Manastır
Ayairini	Haromanastırı		Kapezyana		Masriya
Mastaba	Kapazyana		Abaderbiyaza		Edanaso
Acıpazes	Paleimno		Krasona		Kızyana
Lako	Somato		Morzaki		Asteri
Bahçelik	Ayaderyaza		Bağçelik		Mevna
Aynefiş Metohi	Lareni		Homari		Babakopolo
Milos	Yanozi		Teronos		Metohi
Kaseporyo	Asteri		Lutra		Perekari
Perine	Marolo		Perniyo		Diblohori
Azele	Yeniköy		Platana		Çıkollaryo
Angelena	Andabaşo		Dalyonos		Kayziyana
Eskulufya	Kokara		Baletino		Rosospiti
Kilisirli	Yano		Panozi		Kaçogariza
Damavalos	Arhos		Edanaso		Halpa
Yena	Koksara		Katovar		Sifyana
Kara	Amari		Çalpa
Piskopi	Aplatano